‘Wat heeft deze ochtend je opgeleverd?’ vroeg ik aan het einde van de teambijeenkomst aan de groep. Altijd een beetje spannend, want wat als het ze niets had gebracht? De aanloop was niet ideaal geweest.

Het was een kleine groep mensen. Aan het eind van de lente zaten we middenin een teamtraject. We zouden de communicatietraining van twee dagdelen nog voor de vakanties afronden om na de vakanties verder te gaan met het teamdoel van verbeteren van samenwerken, samen verantwoordelijkheid dragen. Maar de planning was iets te optimistisch geweest en het tweede dagdeel werd over de vakanties heen getild. Dat was niet ideaal voor de training, maar ik kan niet mensen leren hoe ze hun grenzen kunnen aangeven om vervolgens er niet naar te luisteren.

Na de vakanties, die ver doorliepen in de herfst, werden de Corona maatregelen weer aangetrokken, en zo zaten we alweer 3 maanden na de vorige afspraak bij elkaar op 1,5 meter afstand. We hadden eigenlijk vooral zitten praten. Voorzichtigheidshalve geen werkvormen om toch echt op afstand te kunnen blijven.

Ook was er geluisterd, met een mooie erkenning van wat er was gezegd. Ik was trots op deze krachtige en moedige vrouwen die zich uitspraken. Met het oog op het doel, samen sterker worden en zo meer plezier in het werk krijgen, waren ze kwetsbaar geweest en hierdoor gelijkwaardig aan elkaar. Contact van mens tot mens.

‘Het voelt opgelucht.’ ‘Fijn dat ik mijn hart heb kunnen laten spreken.’ ‘Goed om zo even te kunnen ventileren en dat jullie het wilden aan horen.’

In deze tijd is ventileren extra belangrijk. Onzekerheid en een veranderlijke situatie kan spanning zetten op mensen. Het kan opluchten om dat te delen.

Delen en luisteren, je komt er samen verder mee.